Fiat 127 var kynntur til leiks árið 1971 en hann var mikilvægur hlekkur á leið Fiat inn í nútímann. Fiat þessi náði gífurlegum vinsældum í smábílaflokknum.
Sú velgengni náði heldur betur til Íslands enda íslendingar tilbúnir í litla, framdrifna og sparneytnari bíla.
Fiat 127 var hugsaður með hagvæmni í huga, hannaður til að vera lítill, sparneytinn og hagnýtur bíll sem er tilvalinn fyrir borgarumhverfi.
Bíllinn var hannaður af Pio Manzù, iðnhönnuði sem var þekktur fyrir naumhyggju- og nálgun á virkni hluta.
Hönnun Fiat 127 var nútímaleg fyrir þann tíma, með kassalaga en samt loftaflfræðilegri lögun sem hámarkaði innra rými þó svo að ytri mál væru þétt.
Fá hestöfl
Í byrjun var Fiat 127 knúinn af 0,9 lítra (903 cc) 4 strokka línuvél sem skilaði um 47 hestöflum. Þessi vél kom úr eldri Fiat 850 en var sett þversum í 127 til að spara pláss og auka innanrými og betri meðhöndlun.
Framhjóladrifið var að ryðja sér til rúms á þessum tíma en Fiat 127 var einmitt framdrifinn og var það tiltölulega nýtt, sérstaklega í litlum bílum. Allt gert til að auka pláss í farþegarými og fá betri aksturseiginleika.
Fiat 127 var með sjálfstætt fjöðrunarkerfi fyrir framhjólin og einfalda en áhrifaríka uppsetningu að aftan. Þetta stuðlaði að þægilegum akstri og liprari meðhöndlun.
Pláss og nýting
Einn af helstu sölupunktum Fiat 127 var pláss miðað við stærð og nýting þess. Framhjóladrifið gerði ráð fyrir meira plássi að innan, sem gerði bílinn að hagnýtu vali fyrir litlar fjölskyldur eða borgarökumenn.
Þó að upprunalega gerðin frá 1971 hafi verið tveggja dyra fólksbifreið með hefðbundnu skotti, kynnti Fiat fljótt hlaðbaksútgáfu, en það var árið 1972 sem sú gerð leit dagsins ljós. Þetta gerði 127 enn fjölhæfari og hjálpaði til við að auka vinsældir hlaðbakshönnunarinnar í Evrópu.
Fiat 127 var valinn bíll ársins í Evrópu árið 1972, þökk sé nýstárlegri hönnun, hagkvæmni og framúrskarandi aksturseiginleikum.
Gerðin var gríðarlega vinsæl og varð einn mest seldi bíll Fiat á áttunda áratugnum. Fiat 127 var almennt talinn vera á viðráðanlegu verði, áreiðanlegur og hagkvæmur í rekstri.
Íslendingar munu þó eflaust margir minnast þess að Fiat líkaði íslenska veðrið ekkert sérlega vel. Ýmis rafmagnsvandamál komu upp í kjölfar raka og kulda í þessum ágætu bílum.
Fiat 127 setti, að segja má, línunar fyrir nútíma ofursmábílinn. Stærð hans, framhjóladrifið skipulag og hagnýtur hlaðbaksstíll urðu grunnur fyrir marga litla bíla í Evrópu.
Fiat 127 í tölum
Framleiðslutímabil: 1971–1983 (á Ítalíu, þó framleiðsla héldi áfram í sumum löndum þar til síðar)
Vélaúrval: Upphaflega 0.9L, síðar stækkað til að innihalda 1.0L og 1.3L vélar.
Smábíll: Fyrirferðarlítill um 3,59 metrar á lengd og 1,52 metrar á breidd.
Þyngd: Um 700-750 kg, sem stuðlaði að lipurð og eldsneytisnýtingu.
Fiat 127 er minnst í dag sem brautryðjanda í því sem við köllum almennt „smábíla” en hann hafði áhrif á kynslóðir ofursmábíla, allt frá Fiat Uno til Punto.
Sérstaklega á fyrstu árum bílsins, varð Fiat 127 fastur liður margra fjölskyldna og einstaklinga um alla Evrópu og víðar. Í gegnum árin hafa fjölmargar sögur og persónulegri reynslu verið deilt af eigendum sem minnast bílsins með hlýju. Skoðum nokkrar sem við fundum á netinu.
Fyrir marga, sérstaklega á Ítalíu, Spáni ásamt öðrum hlutum Evrópu, var Fiat 127 fyrsti bíllinn.
Minningar um Fiat 127
„Ég keypti Fiat 127 árið 1973 þegar ég var nýkominn úr háskóla. Hann var á viðráðanlegu verði og fullkominn til að ferðast um borgina. Ég man hversu mjúkur hann var í akstri þrátt fyrir stærðina. Ég elskaði hversu auðvelt það var að leggja, jafnvel á þrengstu stæðin. Ég ók honum í mörg ár og þó hann hefði ekki aflið sem stærri bílar höfðu var hann áreiðanlegur og bilaði sjaldan. Fiatinn gaf mér frelsi til að skoða hluta landsins sem ég hafði aldrei komið til áður. Þetta var fyrsti bíllinn og ég hugsa alltaf hlýtt til hans.”
„Ég man enn eftir sumrinu 1976 þegar fjölskyldan tróð sér inn í Fiat 127 bílinn okkar á leið í ferðalag um Ítalíu. Foreldrar mínir, tveir yngri bræður mínir og ég pössuðum allir inn, ásamt farangrinum okkar einhvern veginn. Bíllinn var ekki sá hraðskreiðasti, en hann brást okkur aldrei. Við keyrðum frá Mílanó alla leið niður til Napólí með stoppum á leiðinni. Þetta var ekki þægilegasta ferðin mín í bíl, en það var eitthvað sérstakt við hana. Fiat 127 varð hluti af fjölskyldu okkar. Pabbi minn hélt honum gangandi langt fram yfir 1980 og ég mun alltaf muna eftir ævintýrunum sem við lentum í þessum litla bíl.”
„Seint á áttunda áratugnum voru peningar af skornum skammti og það virtist ómögulegt að kaupa nýjan bíl þar til ég fann notaðan Fiat 127 til sölu. Ég borgaði brot af verði stærri bíls og hann var bara furðu sparneytinn. Jafnvel þó að Fiatinn væri lítill gat ég komið öllu fyrir sem ég þurfti fyrir vinnu og heimilið. Það sem ég elskaði mest var hversu lítið hann klikkaði – ég gat treyst á að hann myndi starta á hverjum morgni, sama hvernig veðrið var. Hann var ódýr í viðhaldi og auðvelt var að finna varahluti. Þessi bíll bar mig í gegnum erfiða tíma.”
„Ég lærði að keyra á Fiat 127. Pabbi kenndi mér á gamla fjölskyldubílnum okkar, sem við höfðum átt í mörg ár. Þetta var ekki glæsilegasti bíllinn en hann var auðveldur í meðförum. Ég man hversu létt stýrið var miðað við nútímabíla. Það var allt mjög einfalt við hann og það gerði námið minna stressandi. Eftir að ég stóðst prófið rétti pabbi mér lyklana og þetta varð fyrsti bíllinn minn. Ég keyrði hann bókstaflega út um allt – í skóla, vinnu og jafnvel lengri ferðir með vinum. Hann varðaði leið mína til sjálfstæðis.”
„Ég keypti Fiat 127 til að gera upp um aldamótin. Hann var í frekar slöku ástandi en ég gat ekki staðist að koma honum aftur í toppform. Faðir minn átti einn þegar ég var krakki og ég elskaði alltaf sérkennilegan sjarma hans. Þetta var ekki hraðskreiður bíll eða lúxusbíll, en hann hafði sinn eigin persónuleika. Eftir að hafa gert þenna bíl upp fór ég með hann á fornbílasýningar og þar vakti bíllinn og saga hans alltaf eftirtekt.”
„Þar sem ég bjó í Madríd þurfti ég bíl sem gæti ráðið við fjölfarnar og þröngar götur og passað í pínulítil bílastæði. Fiat 127 var fullkominn fyrir það. Hann var fyrirferðarlítill en hafði nægan kraft til að halda í við umferðina. Ég gat troðið mér inn í bílastæði sem stærri bílar myndu ekki einu sinni reyna. Í mörg ár var hann traustur félagi minn til að komast um borgina og ég þurfti aldrei að hafa áhyggjur af því hvar ég myndi leggja. Þetta var þvílíkt flottur bíll í borgina.”
„Seint á áttunda áratugnum keypti fjölskylda mín á Spáni Fiat 127 og við fórum á honum í mörg ferðalög. Ein besta minningin var akstur yfir landamærin til Frakklands. Bíllinn var lítill en endingargóður og hann höndlaði hlykkjótta vegi um Pýreneafjöllin algjörlega. Við fórum ekki hratt, en við komumst hvert sem við þurftum að fara. Mörgum árum síðar, þegar ég ferðaðist til Ítalíu, sá ég svo marga Fiat 127 og það minnti mig á þennan tíma. Það er ótrúlegt hvernig þessi litli bíll gat farið nánast hvert sem er.”
Og ein frá Íslandi. „Ég var lítill polli. Það var árið 1972 og ég fékk að fara með bróður mínum að sækja nýjan Fiat 127 upp í Síðumúla en þar var bílaumboðið. Davíð Sigurðsson var þá með umboð fyrir Fiat bíla. Þessi sem við sóttum var hvítur með vínrauðum plussætum og svörtu vinyl áklæði á hliðum sætanna. Mér fannst bíllin æðislega flottur og lyktin var líka svo góð, nýryðvarinn og það var plast á sætunum. Ég fór oft með bræðrum mínum í ísbíltúra á bílnum en minnir að það hafi ekki verið farið með ís inn í bílinn. Kopparnir voru litlir og krómaðir og dekkin með hvítum hringjum. Seinna átti hann svo bláan svona bíl, eiginlega alveg eins og bláa bílnum á myndunum með þessari grein.”
Þessar sögur endurspegla hversdagsleg áhrif Fiat 127 á líf fólks, ekki sem lúxus- eða afkastamikill bíll, heldur sem hagnýtur, áreiðanlegur og ástsæll ferðamáti. Þetta var bíll sem margir höfðu persónuleg tengsl við og táknaði sjálfstæði, ævintýri og hagkvæmni.
Bíllin á myndunum hér að ofan er ágerð 1973 og er til sölu niðri á Ítalíu. Hann er ekinn rétt undir 100.000 km.
Umræður um þessa grein